A mellor avoa:

Como gustaria poder preguntarlle a miña avoa como era a sua xuventude, e poder falar con ela e pasar aunque sea un rato xunto ela, xa que so a vexo cada 3 anos  maís o menos.

Ela chamase Maria Llomeluisa , é a mediana de 5 irmans, naceu en Ecuador nun pobo chamado Pilacoto,un lugar moi coñecido por as suas grandes feiras artesán onde moitos turistas visitan.

Ecuador (Pilacoto) 

Feira artesán

Ela é una muller moi traballadora dende que era moza, dedicada a súa casa e aos fillos, no seu tempo libre dedicabase a facer cousas artesán como xerseis, gorros... e despois as vendia xunto a sua irma na feira, ela era coñecida no pobo por facer diversas cousas incluso a xente lle pedia por encargo, por outra parte tamén se dedicaba a facer, pratos de barro ou xarras.





A familia da miña avoa, era coñecida por ser donos dunha parte da igrexa do pobo, nela se celebraba festas como a de noite boa onde, fan un homenaxe ao neno Xesús,.
Eles xunto ao alcalde do pobo dedicabanse a organización de dita festa, onde acudia moitos turista e a xente do pobo.

Igrexa (Pilacoto)

Meu querido avó

Encantariame poder ter ao meu avó e que me conte todas as usas historias e anectodas que pasou, pero os comparto todo o que sei del.

Ecuador (Cayambe)

Chamabase Ramón Tutillo,naceu en Ecuador nun pequeno pobo chamado Cayambe situado no noroeste de Ecuador , era o pequeno de 8 irmans.

Hacienda Guachala

El era un home serio para determinadas cousas como para o seu traballo, xa que el traballaba nunha hacienda chamada Guachala s que hoxe en dia e a hacienda maís antiga de Ecuador e a mais importante do pais ata mediados do século XX .O seu posto era como a man dereita do dono da hacienda, dedicabase a vixilar que todo funcione correctamente e que os demais traballadores cumpran coa súa función.
Era un home moi coñecido no pobo xa que o seu posto de traballo era moi envidiado por o pobo, e tamén porque dedicabase a axudar as persoas mais necesitadas levandolles comida que recolectaron.



Por outra parte no seu tempo libre dedicabase ao cultivo no terreo da sua casa, cando era mozo participaba en una das festas mais tipicas que se chamaba San Pedro dedicabase a animalas a xunto con outro grupo,no que facia os tipicos bailes do pobo.

¿Quen eran os mouros? 

Antes de comezar...
Non debemos confundir ás mouras coa raza mítica dúas mouros, nin pensar que lestes son vos seus acompañantes masculinos, aínda que nalgúns relatos adóitanse mesturar aos uns coas outras pola sinxela razón de que as súas aparicións tamén teñen lugar nos mesmos territorios: nos castros e nos túmulos.

Vos mouros basicamente, pertencerían a unha raza de seres ancestrais (con manifestacións actuais), mentres que as mouras pertencen ao chamado mundo dous elementais ou espíritos dá natureza. Nos mouros prima máis ou aspecto colectivo, de raza, mentres que nas mouras ou que predomina é a individualidade e ou sobrenatural.

Devandito isto, empecemos a falar dous mouros!

¿Quen empezou a escribir sobre os mouros?

Sobre os mouros empezou a escribir Vicente Risco en Os mouros encantados na Revista Nós (1927) e tamén existen referencias a eles en traballos levados a cabo por catalogadores dos castros galegos.

Quenes foron?

Os mouros son, segundo as lendas, "os construtores dos castros, túmulos castelos, petróglifos, covas, etc. Son un pobo máxico, hoxe escondido baixo terra. Ao noso parecer, son os antigos habitantes de Galicia, transformados e encantados"
En moitas das historias que podemos ler sobre eles atribúenselles calidades que se contrapoñen, isto era a maioría da poboación galega ata ben entrado o século XX. Nelas descríbeselles cunha vida poderosa e regalada que é todo o contrario ao que era a vida en Galicia.

Os mouros no resto do mundo

Como pasa sempre e é algo que me fascina, case todos os seres da nosa cultura teñen conexión coas culturas célticas ou do norte de Europa. Aquí déixovos algúns exemplos: os mouros son comparables cos Pictos escoceses, cos Daoine Sidhe, os Tuatha de Dannan e Fennianos irlandeses, cos Twlwith Teg galeses, os Korred bretóns, os Spriggans córnicos, os Sleigh Beggey de Man, os Thusser noruegueses, os Maanväki fineses.Do mesmo xeito que a maioría destes personaxes, os mouros viven asociados a algún monumento megalítico, coñecen onde están escondidos todos os tesouros, e a moitos deles tamén se lles asocia a propia construción do monumento.

O Samaín 

Que é o samaín?

Samaín é unha celebración de orixe celta que o cristianismo reconverteu no Día de Todos os Santos. A noite do 31 de outubro comeza o Ano Novo celta, remata o verán e entra o inverno. Nesta noite as ánimas dos mortos atravesan a porta que separa o mundo dos vivos e dos mortos e visitan as casas das súas familias para quentarse e tomar algo de alimento.

O samaín na cultura celta

O calendario celta dividía o ano en dous partes, a metade escura comezando no mes de Samonios (lunación outubro-novembro), e a metade clara, comezando no mes de Giamonios (lunación abril-maio).

A festividade céltica do Samhain descríbese como unha comuñón cos espíritos dos defuntos que, nesta data, tiñan autorización para camiñar entre os vivos, dándoselle á xente a oportunidade de reunirse cos seus antepasados mortos. Para manter aos espíritos contentos e afastar aos malos dos seus fogares, deixaban comida fóra, unha tradición que evolucionou converténdose no que hoxe fan os nenos indo de casa en casa pedindo doces.

O samaín en pobos galegos

A festividade céltica do Samhain descríbese como unha comuñón cos espíritos dos defuntos que, nesta data, tiñan autorización para camiñar entre os vivos, dándoselle á xente a oportunidade de reunirse cos seus antepasados mortos. Para manter aos espíritos contentos e afastar aos malos dos seus fogares, deixaban comida fóra, unha tradición que evolucionou converténdose no que hoxe fan os nenos indo de casa en casa pedindo doces.

A CULTURA CASTREXA NO MAÍS PROFUNDO 

Que é un castro?

Poboados fortificados nos que en tempo de guerra refuxiábanse os antigos habitantes de Galicia. Teñen unha dimensión máxica, xa que ao estar en zonas altas críase que facilitaban o contacto co ceo, e co máis aló.

Para que servian?

Servían tanto para protexerse de inimigos externos como para controlar aos residentes.

Estructura dos castros.

Atópanse estruturas de tres tipos:

Terrapléns. Desniveis no terreo formados por terra e pedra, que poden ser naturais. Son a base das defensas e habitualmente proveñen dos cascallos das obras fundacionais no interior.

Parapetos. Elevacións artificiais do terreo nos puntos máis desprotexidos (entradas e zonas chairas).

Fosos. Gabias alargadas e profundas, xeralmente asociadas aos parapetos, que poden estar escavados en terra ou roca viva.

Murallas. Defensas de mampostería de tipoloxía variada, por exemplo, dous muros paralelos de pedras cun recheo de pedra. Desde o interior subíase a eles mediante escaleiras de madeira, lajas encastradas, ramplas ou pedras. Poden existir torres defensivas nos accesos ás portas. Adoitan elementos tardíos, aínda que as murallas modulares que presenta case unha decena de castros do actual territorio asturiano dátanse a partir do século IV a. C.

Castros mais preto de nós:

Temos numerosos exemplo dentro da nosa xeografía, pero os mostro aquí, tres deles, que se poden ver nas fotografías : o primeiro localizámolo en "Valdoviño", nunha das puntas da famosa praia de "A Frouxeira", preto de  Ferrol, na provincia da Coruña. Logo temos o caso de todos coñecidos do castro de "Baroña", en Porto do Son, na mesma provincia. Por último, o castro de "Fazouro", próximo a Foz e Burela, na provincia de Lugo.

castro de Valdoviño

Castro de A Frouxeira

Castro de Baroña

Castro de Fazouro